Wakker worden, snel een eitje bakken, vervolgens even bellen met de klas, daarna zelfstandig aan het werk gaan, tussendoor nog met een klasgenoot skypen, nog snel even iets van de ‘to-do lijst’ afwerken en dan alweer avondeten. Dat is ongeveer hoe mijn werkroutine er de afgelopen maanden uitzag. Het grootste deel van mijn werkdag vindt plaats op mijn slaapkamer en elke avond heb ik weer het gevoel dat ik die dag veel te weinig heb gedaan.
Waarom
Hoe kan het toch dat ik het gevoel heb dat ik zoveel minder gedaan krijg wanneer ik helemaal alleen, op mijn druk programmerende broer na, op mijn kamer werk. Na zo’n drie maanden ‘coronaquarantaine’ denk ik eindelijk antwoord gevonden te hebben op deze vraag: ik heb behoefte aan een groepscultuur als ik werk en ik heb een verschrikkelijke zelfdiscipline.
Aan de keukentafel
Het begon bij mij, vermoedelijk net zoals bij de meeste Nederlanders, zo’n drie maanden geleden toen bekend gemaakt werd dat scholen, in verband met het Coronavirus, tijdelijk zouden sluiten. Al mijn huisgenoten in Tilburg besloten naar hun ouders te gaan en die beslissing was voor mij ook snel gemaakt.
Achteraf best idioot om te bedenken dat ik de eerste week geprobeerd heb om de keukentafel als werkplek in te richten. Naast zes honden die me kwamen afleiden werd mijn focus talloze keren per dag onderbroken door bijvoorbeeld een koffiezettende vader of stofzuigende stiefmoeder (ja mijn ouders zijn op sommige vlakken best gender-rol bevestigend) en moest ik al mijn spullen vóór elke maaltijd opruimen.
Van opslaghok naar kantoor
Dat was ik na een week zó beu, dat ik na een goed gesprek met mijn broer besloot om mijn oude slaapkamer, die na twee jaar op kamers zijn een soort opslag hok geworden was, eens goed te verbouwen. Talloze dozen en een logeerbed maakten plaats voor twee bureaus en zo ontstond er voor mijn broer en mij een klein kantoor.
Een groot nadeel is dat ik nog steeds in diezelfde ruimte slaap. Aan de ene kant betekent dit dat wanneer mijn broer eerder wil werken dan ik uit bed wil komen, ik toch gedwongen ben op te staan (of vroeger opstaan een nadeel is, valt over te twisten). Aan de andere kant betekent dit ook dat ik zo’n 80% van mijn dag op dezelfde kamer doorbreng.
Werk ‘uitzetten’
Dat laatste is een probleem, heb ik gemerkt. Wanneer ik een werkplek zoals een kantoor of schoolgebouw heb, ga ik daar ‘s ochtends heen om me de hele dag volledig op mijn werk te focussen. ‘s Avonds ga ik dan naar huis en daar kan ik werk en school volledig uitzetten. Een plek om een biertje te drinken met huisgenoten, een film aan te zetten of simpelweg niks te doen.
Dat doe ik nu minder makkelijk. De plek waar ik werk is ook de plek waar ik leef en daarom kan ik werk nooit echt uit zetten. Ik heb altijd nog wel iets op mijn ‘to-do lijst’ staan en ik heb de hele tijd het gevoel dat ik daar eigenlijk mee bezig zou moeten zijn.
Ik heb het idee dat ik hierdoor in een soort eindeloos gat van werk val. Wat op zijn beurt weer een lagere motivatie veroorzaakt. Als het werk eindeloos is, waar werk je dan naartoe en als je helemaal alleen werkt, waarvoor werk je dan. Het klinkt allemaal een beetje dramatisch, maar dit is wel de kern van waarom mijn productiviteit lager is.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Online werken gaat prima
Ik besefte dit pas toen ik daadwerkelijk zelfstandig ging werken. De eerste periode thuiswerken bestond voor mij uit het onderzoeken en opzetten van een journalistiek platform. Hierbij hoorde uren Skypen met mijn lieftallige klasgenoten en daar had ik totaal geen moeite mee. De momentjes dat ik Skype uitzette en nog andere taken moest vervullen merkte ik dat mijn motivatie een stuk lager was.
Pas toen we voor ons platform gingen produceren en ik zelfstandig aan een video ging werken over de psychologie achter stereotypering kwam ik er achter dat zowel de productie als ikzelf niet vooruit te branden was. Ik maakte niet echt veel vooruitgang en ik was vooral niet echt enthousiast. Heel raar, want normaal kan ik met met gemak helemaal vastbijten in een taak of onderwerp.
De momentjes dat ik Skype uitzette en nog andere taken moest vervullen merkte ik dat mijn motivatie een stuk lager was.
⠀
Daarom besloot ik me eerst maar te focussen op een productie, over stereotypes op de weg, die ik samen met klasgenoot Eilish maakte. Ik merkte meteen na ons eerste Skype-gesprek dat zowel het tempo als mijn motivatie een stuk hoger lag. Toen ik een week later met studiegenoot Djaydee een productie begon en ook daar hetzelfde ervoer kon ik voor mezelf conclusies trekken.
Natuurlijk is dit niet de eerste keer dat ik zelfstandig aan een productie werk. Het is wel de eerste keer dat ik hele dagen alleen aan een bureau op een kamer werk. Ik produceerde zowel vorig jaar als op mijn stage eerder dit jaar een hoop zelfstandig. Het grote verschil met nu is dat ik destijds een fysieke groep mensen in het zelfde werkveld om me heen had, die mij motiveerde en steun gaf. Ik heb nu online nog steeds een fantastische groep mensen om me heen. Ik moet me alleen aanpassen aan het gebrek aan een fysieke groep.
Conclusie
De conclusie van deze ervaring is dat ik echt een groepsdier ben (Albert een groepsdier, wie had dat gedacht…). Voorlopig heb ik mijn motivatie weer teruggevonden in de twee producties die ik hierboven benoem. Hoe ik daarna te werk ga moet ik nog bekijken. Ik moet een manier vinden om alleen te werken aan een productie en toch dezelfde groepscultuur te creëren die ik vorig jaar en tijdens mijn stage ervoer.
Ik vind het zelf aan de ene kant best zwak dat ik niet goed in staat ben zelfstandig en zonder fysieke collega’s aan een productie te werken. Aan de andere kant is het ergens ook wel weer menselijk. Een tijdje noodgedwongen alleen werken is misschien ook wel leerzaam voor de toekomst. We zijn allemaal ongetwijfeld veel beter geworden in het online werken, maar ik kan nu wel concluderen dat ik een groepscultuur op mijn werkplek nodig heb. Bepaalde freelance-werkvormen zullen waarschijnlijk dan ook minder goed bij mij passen. Iets om te onthouden en iets om van te leren dus.