Afgelopen zaterdag ben ik naar Nijmegen afgereisd om daar Steve Voyage te interviewen. Steve woont al 3 maanden in een busje en ik heb hem in verband met mijn #vanlife documentaire geïnterviewd. (deze vragen worden gesteld aan ‘’jullie’’ omdat de meeste mensen die ik interviewden met meerdere mensen in een bus leefden)
Ik kwam rond 12:00 uur aan op het station in Nijmegen. Ik was best zenuwachtig, want ik kende deze man niet persoonlijk en ik ging uit het niets met hem mee. Achter in mijn hoofd hoorde ik de stemmen van mijn ouders ”nooit bij vreemden instappen Albert” terwijl ik bij een vreemde instapte. Achteraf had ik het voor mijn eigen veiligheid misschien anders aan kunnen pakken. Zo zou ik bijvoorbeeld af hebben kunnen spreken op een plein of een andere locatie met veel mensen. Gelukkig is er niks vervelends gebeurd, Steve bleek gelukkig een hele aardige jongen. We zijn naar de plek gereden (een parkeerplaats bij een kunsttentoonstelling) waar hij voor het eerst overnacht heeft in zijn bus. We hebben de lijst met vragen overlopen die ik van tevoren naar hem gestuurd had. Dit waren de vragen die ik voorbereid heb, en die ik uiteindelijk aan al mijn interviewkandidaten gesteld heb:
-Wie zijn jullie en waar komen jullie vandaan?
-Wat zijn jullie hobby’s?
-Hoe zijn jullie aan jullie bus gekomen?
-Waarom een schoolbus?
-Wat hebben jullie al meegemaakt sinds jullie de bus hebben?
-Op wat voor plekken willen jullie gaan overnachten?
-Wat is het engste/spannendste dat jullie hebben meegemaakt sinds jullie de bus hebben?
-Wat verwachten jullie dat het leukst wordt aan het leven in een bus?
-Wat verwachten jullie dat het minst leuk gaat worden aan het leven in een bus?
-Waarom hebben jullie besloten om te gaan leven in een bus?
-Hoe gaan jullie ervoor zorgen dat jullie bus niet rommelig wordt?
-Denk je niet dat het vervelend wordt om de hele tijd in dezelfde ruimte te wonen?
-Hoe gaan jullie naar de wc?
-Waar gaan jullie douchen?
-Hoe koken jullie?
-Wat is het meeste indrukwekkende dat jullie zijn tegengekomen sinds dat jullie een bus hebben?
-Wat doe je als jullie bus kapot gaat?
-Wat zijn de plannen op kort termijn?
-Wat zijn de plannen op lang termijn?
-Hebben jullie internet?
-Wat gaan jullie als vermaak doen?
-Denk je dat met een familie in zo’n kleine ruimte wonen goed gaat?
-Hoe gaan jullie de bus inrichten?
-Zou je een rondleiding door jullie bus willen geven?
Door zijn antwoorden ontstonden er weer andere vragen. Ik heb ook het advies van Joost van der Werf (documentairemaker uit Tilburg) opgevolgd om de camera constant aan te laten staan. Zo film je naast de antwoorden op je vragen ook spontane dingetjes een beeldmateriaal die je bijvoorbeeld als sfeerbeelden kunt gebruiken. Nadat ik bij Steve ingestapt was heb ik dus meteen de camera aangezet om zo tijdens het rijden al een paar dingetjes te bespreken. Iets waar ik ook heel erg van geleerd heb is dat het is om de stekker van de oplader van de camera batterij ook daadwerkelijk in het stopcontact te steken. Mijn batterij was namelijk bijna leeg, terwijl ik hem speciaal de dag ervoor nog in de oplader had gestopt. Gelukkig redde Steve de dag want ik mocht zijn camera lenen, wat echt heel aardig was. Anders had ik eventueel nog met mijn telefoon kunnen filmen. Naast mijn camera had ik ook nog een externe richtmicrofoon meegenomen en een op te spelden microfoon.
Net nadat we klaar waren met het interview kwam het onderwerp vakantie ter sprake. Na een kort gesprek nodigde hij mij uit om een weekje met hem mee te gaan. Ik dacht ”dit is de perfecte kans om #vanlife te ervaren”. Aan de andere kant kende ik hem natuurlijk niet, dus het is wel een beetje eng om met iemand die je niet kent een week op vakantie te gaan.
Een tijdje later kwam er ineens een man naar me toe. Hij vroeg zich af waarvoor we aan het opnemen waren. Hij kwam met enorm goed advies over documentairemakers. Hij vertelde dat hij zelf geen documentaires maakte maar dat hij er elke week maarliefst drie keek. Een expert dus. Hij gaf me advies om als ik een documentaire maakte zo betrokken als mogelijk bij het onderwerp te raken. Volgens hem was dat de enige manier waarop je de ongefilterde versie van een onderwerp kan laten zien. Als mensen die je interviewt eindelijk dicht bij je staan zeggen ze dingen die ze normaal nooit tegen je hadden gezegd. Ook zei hij dat hij het mooi vond als de geïnterviewde het verhaal verteld in plaats van de documentairemaker in de vorm van bijvoorbeeld een voice-over. Dat vond hij zo mooi aan het bekende programma ”man bijt hond”. Zijn vrouw kwam er ook nog naast staan en zei dat ze nu echt weg moesten, waarna we natuurlijk nog een half uur hebben staan kletsen. Naast zijn enthousiasme over de documentaire die ik maak was hij ook, net zoals meerdere andere voorbijgangers razend enthousiast over het feit dat Steve volledig in een bus leefde. Deze voorbijgangers wilden meteen alles weten over hoe hij dat deed. Voor mij dus nog een bevestiging dat dit onderwerp interessant is en een publiek heeft.
Het advies van de voorbijganger om betrokken te raken in het onderwerp zette me aan het denken of ik de vakantie in de bus wel moest afslaan. Uiteindelijk heb ik toch besloten niet met Steve op vakantie te gaan omdat ik hem niet goed genoeg ken en ik dan een week in een bus zou moeten zitten samen met hem. Volgende week maandag ga ik naar een tweede stel die net terug zijn van een jaar in een bus leven en rondtrekken. Ik ga er dan in ieder geval voor zorgen dat ik zeker weet dat mijn batterij is opgeladen.