Mijn podcast is af! Het was best veel werk maar ik ben dan nu echt klaar. Wat uiteindelijk zeven audiosporen werd is toch naar mijn eigen mening heel leuk geworden.
Om te beginnen zal ik maar even kort vertellen hoe ik überhaupt aan dit verhaal ben gekomen, het is mij namelijk echt overkomen. Ik wou graag een productie maken over de zorg. Ik wou uiteindelijk een uitzending maken over de vraag ”hoe staat het op dit moment met de kwaliteit van de zorg in Nederland”. Van de uitzending is uiteindelijk niets meer terechtgekomen. Dat was vooral omdat ik heel erg lang bezig ben geweest met deze productie over het verzorgingstehuis en daarna met andere producties aan de slag ben gegaan.
Maar nu even terug naar wat ik in het verzorgingstehuis deed. Ik had na een paar telefoongesprekjes en face-to-face gesprekken geregeld dat ik een hele ochtenddienst op de gesloten afdeling, de afdeling waar mensen met bijvoorbeeld dementie 24/7 hulp nodig hebben, mocht meelopen. Zo wilde ik een kijkje nemen in het dagelijkse leven daar. Zo kwam ik daar dus terecht en overkwam me wat me overkwam. Terug op school werd ik geïnspireerd door een audio les die we kregen van Cécile. Het idee van mijn beleving in het verzorgingstehuis omzetten in een soort hoorspel trok me erg aan. Uiteraard ben ik zoals altijd begonnen met het invullen van de vereist-lijst:
-Wat wil ik bereiken met deze publicatie? Ik wil graag door middel van een hoorspel laten zien wat ik in het verzorgingstehuis heb meegemaakt. Ik hoop zo aan het publiek een kijkje te geven in de gesloten afdeling, een plek waar je tenzij je een familielid hebt die daar inwonend is niet zomaar zult komen.
-Wat is mijn publiek? Mijn publiek is niet gebonden aan een leeftijd. Ik heb geprobeerd de podcast begrijpelijk te maken voor alle leeftijden. Mijn publiek moet wel een interesse hebben in hoe het dagelijkse leven eruit ziet op de gesloten afdeling.
-Waarom is dit onderwerp interessant? Dit onderwerp is interessant omdat ik een exclusieve kijk in de gesloten afdeling heb gekregen. Een plek waar het publiek normaal gesproken niet zomaar iets van af weet.
-Is dit onderwerp nieuw? Dit onderwerp is niet nieuw, ik heb vaker dingen op tv of op internet gezien over verzorgingstehuizen. Ook heb ik later gehoord dat het overbrengen van een verhaal als een hoorspel al heel oud is en vooral vroeger heel erg populair was.
-Zijn er vergelijkbare items? Ik heb van een audiodocent achteraf gehoord dat het overbrengen van een verhaal door middel van een gescript hoorspel al heel oud is en vooral vroeger heel erg populair was. Ik heb ook een keer een moderne podcast gehoord waar een verhaal met acteurs werd nagespeeld. Ik ben de naam ervan helaas vergeten en ik kan hem ook niet meer terug vinden.
-Wat is de journalistieke waarde (basisboek Journalistiek blz 16)? Exclusief, Deelbaarheid, Presentatie, Verrassing, Entertainment,
-Is dit onderwerp nu relevant? Dit onderwerp is op dit moment relevant omdat de zorg in Nederland nog steeds dagelijks in het nieuws is. Zolang dat het geval blijft zullen mensen altijd een interesse hebben in de zorg.
Ik ben begonnen met het idee dat ik had op papier te zetten. Ik heb dit gewoon in de vorm van een script gedaan. Een dag later heb ik het script nog een keer doorgenomen en wat dingen aangepast. Ik ben begonnen met achtergrondmuziek uit te kiezen. Ik vind het veel makkelijker om een beeld te hebben bij een verhaal of een productie als ik de muziek al heb. Daarna ben ik mijn tekst gaan opnemen.
Wat belangrijk was, was dat ik mijn tekst een paar keer heb opgenomen. Op die manier kon ik achteraf kiezen welke ”take” ik het best kon gebruiken. De tekst die in het verhaal door andere mensen werden gesproken heb ik mijn klasgenoten laten inspreken. Op die manier ontstond een soort hoorspel. Ten slot heb ik nog kleine geluidjes opgenomen zoals borden en kopjes die tegen elkaar aan rinkelen.
Ik heb veel feedback van klasgenoten gekregen en daar was ik erg blij mee. Zo kwam ik er al snel achter dat ik bijvoorbeeld de achtergrondmuziek wat te hard had gezet. Ook heb ik op het laatste moment aan de hand van feedback van een klasgenoot een deel van het kopjesgerinkel weggehaald. Het gaf namelijk wel extra sfeer maar het botste een beetje met de tekst die ik zei. Ik legde namelijk in de podcast uit dat het heel erg stil was in de kamer, erg raar als er je dan op de achtergrond een halve IKEA aan bestek en glaswerk hoort rinkelen.
Ik heb echter ook nog op andere plaatsen feedback gevonden. Zo kwam mijn broer met de opmerking dat ik iets te snel praatte (en praatte al veel langzamer dan de eerste take). Om alles af te sluiten ben ik naar een audio-docent gegaan om om feedback te vragen. Ik mocht gewoon langskomen bij Michel Simons op het FHJ-gebouw. Het was erg fijn om ”live” feedback te krijgen nadat hij mijn podcast over de boxen luisterde. Ook heb ik nog schriftelijke feedback van andere audiodocenten gekregen. De feedback op mijn podcast was:
–de stemmen van de bejaarden klonken te jong: Dit kwam natuurlijk omdat de stemmen die het ingesproken hadden van klasgenoten van mijn leeftijd waren. De stemmen klonken dus niet heel oud. Beter was geweest als ik de stemmen had laten inspreken door mensen die wat ouder waren. Het probleem hiermee was dat die mensen moeilijk te vinden zijn. Ik had mensen moeten vinden met een oud klinkende stem, en daarbovenop zouden ze eigenlijk ook een beetje theater ervaring moeten hebben. Voor de volgende keer is het echter wel een goed idee om meer tijd te steken in het zoeken van geschikte stemmen.
-de muziek had misschien anders moeten zijn: Het gevoeld dat je bij muziek krijgt is heel erg persoonlijk. Ik had de muziek die ik gebruikte gekozen omdat ik het heel mooi vond passen bij het onderwerp. Michel moest echter eerder denken aan een hotel waar een depressieve pianist zat te spelen. Terwijl mnr Simons uitlegde dit soort muziek vroeger gebruikt werd in een ”legendarisch radioprogramma” en hij daarom daarmee de associatie mee had. Hierdoor ”verwachtte hij elk moment een gedicht”. Ook had ik de muziek wat minder aanwezig moeten maken. Simpelweg zachter zetten zou al een verbetering zijn. Op die manier kun je je meer focussen op het verhaal
-ik heb niet uitgelegd waarom ik was waar ik was: Ik ben de podcast begonnen met een beschrijving van de omgeving, maar ik ben vergeten te vertellen waarom ik überhaupt in een bejaardentehuis ben. Hierdoor ga je je op een gegeven moment afvragen wat ik daar doe in plaats van dat je je focust op het verhaal. Ik had beter aan het begin kunnen vertellen dat ik daar was omdat ik een onderzoek deed naar de zorg voor mijn opleiding. Ik had dan gelijk kunnen vertellen dat er slechts twee verzorgers op de afdeling waren. Ik moet dus net zoals op het toneel heel goed denken aan: wie, wat, waar, waarom. Wie, wat en waar heb ik uitgelegd. De volgende keer moet ik ook de waarom uitleggen
-fade in in plaats van fade out: Ik moet goed rekening houden met het beeld dat ik creëer in het hoofd van de luisteraar. Ik kan heel makkelijk per ongeluk een verkeerd beeld in iemands hoofd creëren. In dit geval had ik bijvoorbeeld de zingende mevrouw eerst hard laten afspelen waarna ze zachter verder ging. Ik vertelde echter dat ze de hoek om kwam lopen en het is dus logischer als er een fade-in was geweest. Anders botsen de dingen die ik zeg en de dingen die de mensen horen.
Foto thumbnail: Alex Schadenberg | lifenews.com
Hoi Albert, nog een radiodocent heeft het beluisterd, eentje van 65, dus pas op, dan gaan ook de gedachtes soms al rare moves maken.
Alles wat collega Simons zegt, en nog een paar voetnoten:
De muziek is wereldberoemd voor bejaarden omdat het de muziek van Candlelight was, een legendarisch radioprogramma, gedurende een halve eeuw met Jan van Veen. Die associatie krijg ik niet uit m’n luisterend hoofd. De muziek speelt een te grote rol, ik verwacht elk moment een gedicht. Weg ermee dus. Wees altijd zuinig op pianomuziek als oneerbiedig bedje. Tenzij je duidelijk wilde maken dat er een ‘muzak’- sfeer op die afdeling was, een vorm van commentaar, dat dacht ik aanvankelijk.
Dan heb je alles gescript en door amateurs laten inspreken. Dat hoor ik en dat maakt de afstand tot die setting veel groter dan in mijn ogen gewenst. Deze luisteraar had er wat voor over gehad om die vrouw echt te horen. Of een familielid.
Brengt me bij mijn laatste voetnootjes bij dit verder zeer verdienstelijke product: wat doet ‘iemand van 17 ‘ in die kamer, waar is die kamer, en wat is het verhaal van de mensen in die kamer?
Ik heb in het programma In de Leeuwenhoek in het voorjaar veel informatie over dit onderwerp gekregen, ik was er echt bij in die kamer. Kijk maar en huiver.
Super, bedankt voor de feedback. Dit ga ik zeker meenemen in mijn volgende audioproductie