Daar zijn we dan. Zondag 23 juni. Een paar uur voor de deadline van het tweede assessment. Ik kan me de vorige deadline nog goed herinneren. Tot in de laatste minuut nog snel dingen aanpassen en verslagen schrijven. Na twaalf uur was ik uitgeput en ben ik meteen in slaap gevallen. Nadat ik wakker werd knipperde ik zo’n drie keer in mijn ogen en toen was het juli.
Zo voelde het afgelopen half jaar ongeveer. Ik heb me vaak verwonderd dat het eerste semester net zo lang is als het tweede. Toch heb ik het afgelopen jaar een hoop gedaan en geleerd. Ik denk dat ik aan het begin een vrij duidelijk beeld had van wat ik dit half jaar wilde ondernemen. De plannen die je maakt lopen natuurlijk altijd wat anders, maar de wens om mezelf verder te verdiepen in video heb ik zeker waargemaakt.
Hoor ik in de journalistiek thuis en waarom?
⠀ ⠀
De vraag die we dit assessment moeten beantwoorden luidt als volgt: Hoor ik in de journalistiek thuis en waarom? Het eerste deel van de vraag vind ik niet zo moeilijk. Het antwoord is ja… Het tweede deel waar om een uitleg gevraag word vind ik een stuk lastiger. Ik moest heel lang nadenken over waarom ik nou precies in de journalistiek thuis hoor. Uiteindelijk heb ik maar gedaan wat elke HBO student in mijn situatie zou doen, namelijk een mindmap tekenen.
Op het whiteboard van mijn vader schreef ik heel groot ”hoor ik in de journalistiek thuis en waarom”. Daarna pakte ik een rode en een groene pen en begon ik met voor en tegenargumenten. Al snel merkte ik dat de groene argumenten een stuk makkelijker gingen dan de rooie. Ook merkte ik dat de tegenargumenten vooral dingen waren die ik aan mezelf kon veranderen. Denk bijvoorbeeld aan argumenten als ”ik ben niet goed in schrijven”. Al snel werd voor mezelf de vraag ”waarom zou ik niet in de journalistiek thuishoren”.
Ik denk dat er bepaalde indicaties zijn die aangeven dat je ergens niet thuishoort. Zo heb ik bijvoorbeeld helemaal niets met make-up, word ik niet enthousiast wanneer mijn nagels er mooi uit zien en zou ik er niet voor mijn plezier veel tijd in steken. Ik heb daarom ook het vermoeden dat ik het in een nagelsalon niet heel goed zou doen.
Binnen de journalistiek voel ik me echter wel thuis. Ik kan razend enthousiast worden van journalistieke onderwerpen en producties. Wat het gevolg daarvan is, is dat werkdagen van twaalf uur niet zeldzaam zijn. Vaak zijn mensen dan bezorgd en vragen ze waarom ik mezelf dat aandoe. Ik houd dat alleen vol omdat ik het ontzettend leuk vind om mezelf in te storten. Als ik twaalf uur in een nagelsalon moet staan val ik dood neer aan het eind van de dag, terwijl ik nu juist energie krijg van mijn schoolwerk.
”Soms ben ik bang dat mijn baas er achter komt hoe leuk mijn werk is en dat hij me dan stopt te betalen”
Om de vraag duidelijk te beantwoorden: ja, ik hoor in de journalistiek thuis. Er is geen ander beroep waar ik zo veel plezier aan zou beleven. ”Soms ben ik bang dat mijn baas er achter komt hoe leuk mijn baan is en dat hij me dan stopt te betalen” zei een journalist waarmee ik in de LocHal mee in gesprek raakte tegen mij. In die enthousiasme herkende ik mezelf.
Voordat mijn moeder overleed liet ze mij beloven dat ik een beroep zou kiezen waar ik blij van zou worden en vertelde ze mij dat ik dan vanzelf wel succesvol zou worden. Dat is precies hoe ik bij journalistiek terecht gekomen ben en hoewel er ook mindere momenten zijn en ik bijvoorbeeld geleerd heb dat niet iedereen even betrouwbaar is, word ik nog steeds elke dag gelukkig van mijn beroep. En ik denk, net zoals mijn moeder, dat dat het aller belangrijkste is.